Time to fly
‘Jij bent niet lief!’
Zo, die zat. Met zijn donkere oogjes keek mijn zoon de verpleegster aan die hem net een pijnlijke prik had gegeven terwijl ze daarvóór met een grote glimlach had gezworen dat het geen pijn zou doen. Hij was kwaad. Ze had gelogen en die leuke pleister hoefde hij ook niet meer. Vol verwondering keken we naar onze kleuter.
Dat was duidelijke taal.
Op een later moment in zijn leven verraste hij ons weer met een ‘Blijf van me af!’ tegen een vrouw die in de rij bij de kassa meende dat ze dit lieve schattige jongetje even over zijn krullebol moest aaien. De zoveelste moet hij gedacht hebben. Daar was hij klaar mee.
‘Blijf van me af. ‘
Niet agressief. Niet huilend. Zonder drama of gedraai. Hij zei gewoon waar het op stond. ‘Groot gelijk.’ dachten we en we bevestigden zijn mening met onze blik.
Een kind heeft óók recht op zijn persoonlijke ruimte.
Opvoeding en ontwikkeling gaan hand in hand. Het is soms maar gissen wat door jou erin is gepompt en wat van een kind oorspronkelijk aanwezig is. Eén ding was op die momenten duidelijk voor ons.
Hier werden wij als ouder blij van.
We zagen een houding waarmee hij zich later staande kon houden in een omgeving die van alles en nog wat van hem zou willen, denken en vinden en waarin hij toch zijn eigen weg zou hebben te vinden.
Jaren later, op elfjarige leeftijd hebben we hem expliciet die boodschap mee gegeven. We reden samen in de auto naar huis. In die kleine ruimte op wielen hadden we vaak de leukste gesprekjes. Die dag vonden wij dat de tijd rijp was hem duidelijk te maken welke ruimte hij in het leven kon innemen.
‘Stel dat jij later naar een ver land wil reizen en ik wil dat niet. Wat zou jij dan doen?’ ‘ Nou, dan gáááaaaa ik natuurlijk.’
We voelden een kleine krimp in ons hart. Daar ging ons kind.
Tegelijkertijd konden we hem met dat antwoord met gerust hart verder zijn ontwikkeling laten volgen. Dat zat dus goed. ‘Goed zo Faisal. Doe altijd wat jij wilt. Of ik op mijn kop ga staan of niet, of ik het leuk vind of niet, het allerbelangrijkste is dat jij later doet wat jij leuk vindt.’ Einde gesprek.
Dát hebben we geweten.
Hoeveel momenten hebben we daarna wel niet beleefd waarin we met een knoop in de buik dachten. ‘Je hebt hem dit zelf geleerd Wilma. Eigen keuzes maken. Koekje van eigen deeg. Dan ook de consequenties dragen want hij doet niet altijd wat jij wilt en hij maakt ook niet altijd de meest verstandige keuzes. Maar het zijn wel die van hem.’
Daar hadden we hem op die momenten in te steunen. Niet door opmerkingen te maken waar hij niets mee kon zoals ‘Je wilt niet luisteren, je wou dit zelf.’ of ‘Ik had je gewaarschuwd.’
Wel door hem na te laten denken over wat maakte dat hij die keuzes had gemaakt, wat de gevolgen daarvan waren geweest en welke alternatieven er lagen voor in de toekomst.
Dat waren echt geen gemakkelijke momenten omdat we eerst door onze eigen emoties van boosheid, frustratie, zorg of verdriet heen moesten.
Soms werden die gedeeld door een schoen die door de kamer vloog of het opschroeven van het stemvolume. Soms kozen we ervoor dat niet te doen omdat een kind ook niets met emoties van ouders kan.
Daarna was de weg altijd vrij voor het gesprek.
Bijna twaalf jaar later zien we een jong-volwassene die zijn eigen keuzes maakt. Ook al zijn we het er nog steeds niet altijd mee eens en gaat het echt niet altijd goed, hij neemt wel zijn verantwoordelijkheid en is daarmee voor ons volwassen.
Daarmee hebben we het meest belangrijke doel als ouder bereikt.
Time to fly.
ze
had gelogen
en
die
leuke pleister
hoefde
hij
ook niet meer
Haas & Konijn®
De kracht van kwetsbaarheid
‘Jij bent niet lief!’
Zo, die zat. Met zijn donkere oogjes keek mijn zoon de verpleegster aan die hem net een pijnlijke prik had gegeven terwijl ze daarvóór met een grote glimlach had gezworen dat het geen pijn zou doen. Hij was kwaad. Ze had gelogen en die leuke pleister hoefde hij ook niet meer. Vol verwondering keken we naar onze kleuter.
Dat was duidelijke taal.
Op een later moment in zijn leven verraste hij ons weer met een ‘Blijf van me af!’ tegen een vrouw die in de rij bij de kassa meende dat ze dit lieve schattige jongetje even over zijn krullebol moest aaien. De zoveelste moet hij gedacht hebben. Daar was hij klaar mee.
‘Blijf van me af. ‘
Niet agressief. Niet huilend. Zonder drama of gedraai. Hij zei gewoon waar het op stond. ‘Groot gelijk.’ dachten we en we bevestigden zijn mening met onze blik.
Een kind heeft óók recht op zijn persoonlijke ruimte.
Opvoeding en ontwikkeling gaan hand in hand. Het is soms maar gissen wat door jou erin is gepompt en wat van een kind oorspronkelijk aanwezig is. Eén ding was op die momenten duidelijk voor ons.
Hier werden wij als ouder blij van.
We zagen een houding waarmee hij zich later staande kon houden in een omgeving die van alles en nog wat van hem zou willen, denken en vinden en waarin hij toch zijn eigen weg zou hebben te vinden.
Jaren later, op elfjarige leeftijd hebben we hem expliciet die boodschap mee gegeven. We reden samen in de auto naar huis. In die kleine ruimte op wielen hadden we vaak de leukste gesprekjes. Die dag vonden wij dat de tijd rijp was hem duidelijk te maken welke ruimte hij in het leven kon innemen.
‘Stel dat jij later naar een ver land wil reizen en ik wil dat niet. Wat zou jij dan doen?’ ‘ Nou, dan gáááaaaa ik natuurlijk.’
We voelden een kleine krimp in ons hart. Daar ging ons kind.
Tegelijkertijd konden we hem met dat antwoord met gerust hart verder zijn ontwikkeling laten volgen. Dat zat dus goed. ‘Goed zo Faisal. Doe altijd wat jij wilt. Of ik op mijn kop ga staan of niet, of ik het leuk vind of niet, het allerbelangrijkste is dat jij later doet wat jij leuk vindt.’ Einde gesprek.
Dát hebben we geweten.
Hoeveel momenten hebben we daarna wel niet beleefd waarin we met een knoop in de buik dachten. ‘Je hebt hem dit zelf geleerd Wilma. Eigen keuzes maken. Koekje van eigen deeg. Dan ook de consequenties dragen want hij doet niet altijd wat jij wilt en hij maakt ook niet altijd de meest verstandige keuzes. Maar het zijn wel die van hem.’
Daar hadden we hem op die momenten in te steunen. Niet door opmerkingen te maken waar hij niets mee kon zoals ‘Je wilt niet luisteren, je wou dit zelf.’ of ‘Ik had je gewaarschuwd.’
Wel door hem na te laten denken over wat maakte dat hij die keuzes had gemaakt, wat de gevolgen daarvan waren geweest en welke alternatieven er lagen voor in de toekomst.
Dat waren echt geen gemakkelijke momenten omdat we eerst door onze eigen emoties van boosheid, frustratie, zorg of verdriet heen moesten.
Soms werden die gedeeld door een schoen die door de kamer vloog of het opschroeven van het stemvolume. Soms kozen we ervoor dat niet te doen omdat een kind ook niets met emoties van ouders kan.
Daarna was de weg altijd vrij voor het gesprek.
Bijna twaalf jaar later zien we een jong-volwassene die zijn eigen keuzes maakt. Ook al zijn we het er nog steeds niet altijd mee eens en gaat het echt niet altijd goed, hij neemt wel zijn verantwoordelijkheid en is daarmee voor ons volwassen.
Daarmee hebben we het meest belangrijke doel als ouder bereikt.
Time to fly.
ze
had gelogen
en
die
leuke pleister
hoefde
hij
ook niet meer
