Kringgesprek
Een van de meest ontluisterende ontdekkingen die ik de afgelopen jaren in mijn werk heb gedaan, is dat er nog steeds veel therapieën zijn die teruggaan naar het verleden en daarbij stilstaan. Maar dan ook letterlijk stoppen en niet verder komen.
De oude wonden worden nog eens zachtjes opengemaakt en de cliënt krijgt bevestigd wat hij al dacht: ‘Er is iets mis met mij.’ Wat uitgebreider geformuleerd: ‘Er was iets mis met mij en er blijft iets mis met mij.’ De enige stap die wordt gedaan in de therapie is de bevestiging daarvan. Het begrijpen maakt dat de emotionele geul nu ook met het verstand beredeneerd kan worden en de geul wordt alleen dieper.
Met een verstevigend rationeel randje erbij.
Onlangs zag ik deze manier van werken in een programma over kindermishandeling. Twee jongvolwassen vrouwen, een gespecialiseerde psycholoog en een heel betrokken oud-politicus Rosenmöller als interviewer zaten in een kring om tafel waarbij deze twee door het verleden getekende vrouwen hun verhaal mochten doen.
De gespecialiseerde psycholoog schoot op een bepaald moment enthousiast van haar stoel met een prijzend ‘Maar jullie zitten hier toch maar mooi!’ Waarmee ze alleen maar bevestigde dat deze vrouwen een uitzondering waren. Uitzonderlijk dat ze hier hun verhaal kwamen doen.
In die kring.
De geïnvolveerde betrokken interviewer kwam daarop met de tenen- krommende vraag of deze jonge vrouwen dachten ooit nog een normaal leven te kunnen krijgen. Hij kwijlde alleen al bij de gedachte aan het dramatische antwoord dat zij moesten geven op deze suggestieve vraag.
Zijn ogen werden allengs groter en je zag de hoop erin liggen op het gewenste antwoord: ‘Nee, wij zullen nooit een normaal leven kunnen leiden.’
Wanneer ik zie dat mensen zo worden bejegend, word ik kwaad.
Heel kwaad.
Omdat ik me afvraag of ze nu echt verder worden geholpen of alleen maar bevestigd. Mensen met een soortgelijke achtergrond krijg ik ook in mijn praktijk. Waarbij mijn uitgangspunt een totaal andere is.
Die persoon zit bij mij omdat hij of zij ergens een enorme kracht in zich heeft en deze heeft ingezet om te overleven. Dat is die persoon gelukt. Dat maakt dat deze persoon weleens sterker zou kunnen zijn dan ik. Dat zou nog weleens kunnen betekenen dat die persoon tegen mij gaat zeggen: ‘Maar jij zit hier toch maar mooi!’
Of nog beter. Het zou kunnen betekenen dat die persoon in een kringgesprek aan Rosenmöller de vraag voorlegt of hij denkt ooit nog een normale vraag te kunnen stellen.
Ik denk het niet.
Hopeloos geval.
hij
kwijlde alleen
al
bij de gedachte
aan
het
dramatische
antwoord
Haas & Konijn®
Kringgesprek
Een van de meest ontluisterende ontdekkingen die ik de afgelopen jaren in mijn werk heb gedaan, is dat er nog steeds veel therapieën zijn die teruggaan naar het verleden en daarbij stilstaan. Maar dan ook letterlijk stoppen en niet verder komen.
De oude wonden worden nog eens zachtjes opengemaakt en de cliënt krijgt bevestigd wat hij al dacht: ‘Er is iets mis met mij.’ Wat uitgebreider geformuleerd: ‘Er was iets mis met mij en er blijft iets mis met mij.’ De enige stap die wordt gedaan in de therapie is de bevestiging daarvan. Het begrijpen maakt dat de emotionele geul nu ook met het verstand beredeneerd kan worden en de geul wordt alleen dieper.
Met een verstevigend rationeel randje erbij.
Onlangs zag ik deze manier van werken in een programma
over kindermishandeling. Twee jongvolwassen vrouwen, een gespecialiseerde psycholoog en een heel betrokken oud-politicus Rosenmöller als interviewer zaten in een kring om tafel waarbij deze twee door het verleden getekende vrouwen hun verhaal mochten doen.
De gespecialiseerde psycholoog schoot op een bepaald moment enthousiast van haar stoel met een prijzend ‘Maar jullie zitten hier toch maar mooi!’ Waarmee ze alleen maar bevestigde dat deze vrouwen een uitzondering waren. Uitzonderlijk dat ze hier hun verhaal kwamen doen.
In die kring.
De geïnvolveerde betrokken interviewer kwam daarop met de tenen- krommende vraag of deze jonge vrouwen dachten ooit nog een normaal leven te kunnen krijgen. Hij kwijlde alleen al bij de gedachte aan het dramatische antwoord dat zij moesten geven op deze suggestieve vraag.
Zijn ogen werden allengs groter en je zag de hoop erin liggen op het gewenste antwoord: ‘Nee, wij zullen nooit een normaal leven kunnen leiden.
’
Wanneer ik zie dat mensen zo worden bejegend, word ik kwaad.
Heel kwaad.
Omdat ik me afvraag of ze nu echt verder worden geholpen of alleen maar bevestigd. Mensen met een soortgelijke achtergrond krijg ik ook in mijn praktijk. Waarbij mijn uitgangspunt een totaal andere is.
Die persoon zit bij mij omdat hij of zij ergens een enorme kracht in zich heeft en deze heeft ingezet om te overleven. Dat is die persoon gelukt. Dat maakt dat deze persoon weleens sterker zou kunnen zijn dan ik. Dat zou nog weleens kunnen betekenen dat die persoon tegen mij gaat zeggen: ‘Maar jij zit hier toch maar mooi!’
Of nog beter. Het zou kunnen betekenen dat die persoon in een kringgesprek aan Rosenmöller de vraag voorlegt of hij denkt ooit nog een normale vraag te kunnen stellen.
Ik denk het niet.
Hopeloos geval.
hij
kwijlde
alleen al
bij de gedachte
aan
het
dramatische
antwoord
